Rozdział 17

Rozdział 17

„Miłość i zaufanie”

#Wendy

Gdy weszłam do szpitalnej szatni zastałam w niej Jenny i Harry’ego. Rozmawiali o czymś z wielkim przejęciem. Nie zwrócili nawet uwagi na to, że ktoś wszedł do środka.

-Cześć – powiedziałam

Spojrzeli na mnie i odpowiedzieli.

-Hej

-Siemanko

-O czym tak zawzięcie rozmawiacie? – zapytałam

-Nic nie słyszałaś?

-Ale o czym?

-Podobno ma się pojawić nowy stażysta

-Kiedy?

-Dzisiaj. Z tego co słyszałem to ma być chłopak

-Super. Jenny będzie miała świeże mięso

-Przyda mi się

-A co z Caffrey’em?

-Nic z tego nie będzie

-Przykro mi

-Daj spokój. Miałaś rację co do niego

Podeszłam do niej i przytuliłam ją.

-Któregoś dnia znajdziesz tego jedynego

-Ty masz szczęście, bo masz Niall’a

-Może po prostu musisz przestać szukać. Ja nie szukałam i zobacz. Samo się wszystko ułożyło

Do szatni przyszli Josh i George. Ten drugi nawet na mnie nie spojrzał.

-Słyszeliście o nowym stażyście? – zapytał Josh

-Tak

-Ciekawe kto to będzie i na jak długo zostanie. Może zastąpi Horan’a na stałe

-Niall wraca za miesiąc

-Może ten nowy okaże się lepszy

-Zamknij się Cuthbert

Powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi, by opuścić szatnie.  Otworzyłam je i wpadłam na kogoś. Zrobiłam krok w tył i spojrzałam na chłopaka, który stał przede mną. Był ode mnie wyższy. Na głowie miał brązową czuprynę. Uśmiechał się szeroko.

-Wybierasz się gdzieś? – spytał

-Tak

W tym samym momencie pojawił się dr Parker.

-Wszyscy do szatni. Mam Wam kilka rzeczy do przekazania

Wróciłam z powrotem do środka.

-Po pierwsze: przywitajcie nowego stażystę. To Louis Tomlinson – wskazał ręką na chłopaka, który zastawił mi drogę – dołączy do waszej grupy. Mam nadzieję, że ciepło go przyjmiecie i pomożecie mu się zaklimatyzować w szpitalu. Po drugie: gdy wróci Horan będzie Was siódemka. Pracujcie tak jak do tej pory i nie przynieście mi wstydu. Po trzecie: co roku pod koniec lutego odbywa się bal. Jesteście zobowiązani do pojawienia się na nim. Obowiązują suknie balowe i smokingi. Na balu odbywa się kolacja po czym wszyscy przechodzą na parkiet

-Musimy tańczyć? – zapytał Harry

-Nie jest to konieczne, ale przynajmniej jedna para musi reprezentować Waszą grupę. Uzgodnijcie  między sobą kto zatańczy. Pary na dzisiaj: Baker – Styles, Shelley – Cuthbert, Carter oprowadź Tomlinson’a po szpitalu i pomóż mu się wkręcić

-Jasne – odpowiedziałam

Podeszłam do Louisa i podałam mu rękę.

-Jestem Wendy

-Louis

Uścisnął mi dłoń i uśmiechnął się.

-Najpierw pójdziemy na rozpis operacji i zobaczymy do czego nas przydzielili

-Jak Pani przewodnik sobie życzy

-Nie nazywaj mnie tak

-Dobrze Wendy

Poszłam z Louis’em do tablicy, na której widniał rozkład zabiegów oraz przydzielonych do nich lekarzy.

-Dziś mamy ortopedie

-Fajnie. Operowałaś już z tym McKenzie’m?

-Tak, jest w porządku

-Mamy dziś operację kolana i wymianę biodra

-Czyli to co zwykle

-Brzmisz jakby Cię to nudziło

-Bo robiłam już to kilka razy. Wolałabym zrobić coś innego np. przeszczep płuc i serca albo rozwarstwienie aorty

-Jesteś hardcorowa

-Wiem

-Przesz na kardiochirurgie?

-Owszem

-Odjazdowo tu macie. Cały dzień asystujecie przy operacjach

-Ostatnio mamy dużo do roboty

-Ja się nudziłem w poprzednim szpitalu. Jak zdarzyła się jakaś operacja to było święto

-Skąd się przeniosłeś

-Z Doncaster. Szpital był mały. Dużo bym się tam nie nauczył

-Tu nie brakuje wrażeń

-Słyszałem, że dźgnęli tu jednego stażystę nożem

-Tak, jest na zwolnieniu

-Znasz go?

 -To mój chłopak

-Współczuję

-Już jest dobrze. Było kiepsko, ale się wygrzebał

Louis okazał się bardzo fajny. Ciągle żartował i potrafił dogadać się z pacjentami. Opowiadał mi różne śmieszne historie o swoich przygodach w poprzednim szpitalu.

***

Zakładałam kurtkę, gdy pojawił się przy mnie Harry. Już ubrany i gotowy do wyjścia.

-Mogę jechać z tobą? – zapytał – Chciałem odwiedzić Niall’a

-Pewnie. Nie musisz mnie o to pytać. Wystarczy jak mi to oznajmisz

-Wolę zapytać. Może macie jakieś plany

-Nie mamy. Wpadaj kiedy chcesz

-Dzięki Wendy

Pojechałam do domu razem z Harry’m.

#Niall

-O już jesteście. Jak było w szpitalu?

Zapytałem Wendy i Harry’ego, gdy weszli do domu.

-Dobrze. Mamy nowego stażystę w grupie. Nazywa się Louis

-Fajny jest?

-Pracowałam z nim cały dzień. Jest bardzo fajny i zabawny – powiedziała Wendy

Zrobiłem się trochę zazdrosny. Ten cały Louis spędził z moją księżniczką cały dzień podczas, gdy ja siedziałem w domu przed telewizorem.

Harry usiadł obok mnie, a Wendy stanęła za kanapą, na której siedziałem. Pochyliła się nade mną kładąc skrzyżowane ręce na moim obojczyku i pocałowała mnie w policzek.

-Tęskniłam

-Ja też

-Zgadnij co jest w lutym

-Walentynki? – spytałem

-To też. Szpital organizuje coroczny bal i wszyscy jesteśmy zaproszeni

-Musimy na niego iść?

-Tak. Muszę już zacząć szukać sukienki. Idę zrobić pranie, a wy sobie pogadajcie

Wendy poszła na górę i zostawiła mnie z Harry’m.

-Jesteście jak stare dobre małżeństwo

-Jest nam razem super. Harry chcę, żebyś mi w czymś doradził. Tylko musisz być szczery

-Ok, o co chodzi?

-Chodzi o to, że kiedy obudziłem się w szpitalu po tym co się stało, zacząłem zdawać sobie sprawę z tego, ile straciłem czasu na różne głupie rzeczy. Nie wiadomo, ile drogi jeszcze przede mną zostało, więc nie chcę marnować czasu. Co myślisz o tym, żebym zapytał Wendy czy ze mną zamieszka?

-Stary, to świetnie

-Naprawdę tak myślisz?

-Jasne. Pasujecie do siebie. I tak ciągle u siebie przesiadujecie, więc czemu nie

-A nie sądzisz, że to zbyt szybko? Bo nie wiem czy nie wystraszyłbym tym Wendy

-Słuchaj, nie ma czegoś takiego jak pośpiech. Po prostu w to wchodzicie i albo szczęście jest przy Was albo nie

-Dzięki Harry

-Nie ma sprawy. Kiedy ją zapytasz?

-Jeszcze nie wiem

-Jak Ci dziś poszła rehabilitacja?

-Miałem kilka zabiegów. Czuję się lepiej, ale czasami plecy tak mnie bolą, że nie mogę wytrzymać. Robię wtedy zastrzyk i zaciskam zęby

-Mówiłeś o tym Wendy?

-Nie chcę jej martwić. I tak cały czas się mną zajmuje. Nie chcę jej dokładać zmartwień

-Powinieneś jej powiedzieć. Musisz być z nią szczery, jeśli zamierzasz z nią zamieszkać. Wendy nie jest głupia, w końcu coś zauważy

-Masz rację. A ten cały Louis jest w porządku?

-Wydaje się taki być. Z resztą jak wrócisz to sam go poznasz

-Możesz zwrócić na niego uwagę? Nie chcę, żeby kręcił się zbyt blisko Wendy

-Jesteś o nią zazdrosny

-Ufam jej, ale dopóki lepiej nie poznam Louisa wolę, żeby ktoś na nią uważał

-Załatwione. Przypilnuję jej

-Dzięki

***

Harry pojechał do domu. Siedziałem na kanapie i oglądałem mecz. Wendy zbiegła na dół, podeszła i usiadła obok wtulając się we mnie. Objąłem ją i pocałowałem w głowę.

-Coś się stało skarbie? – zapytałem

-Nie. Chciała się tylko przytulić do swojego chłopaka. Brakowało mi Ciebie w pracy

-A mi Ciebie w domu

-Jak się czujesz?

-Czasami bolą mnie plecy

-Z czasem ból minie

-Wiem

-Musisz być cierpliwy

Wsunąłem dłoń pod jej koszulkę i zacząłem jeździć palcami po jej plecach.

-Brakuje mi Ciebie - powiedziałem

-Przecież przy tobie jestem

-Nie w tym sensie

Podniosła głowę z mojej klatki piersiowej i pocałowała mnie.

-Poczekajmy, aż plecy przestaną Cię boleć

-To może potrwać

-Poczekamy

Jej głowa znowu wylądowała na mojej klatce.

-O czym rozmawiałeś z Harry’m?

-O niczym ważnym

-Pewnie plotkowaliście

-Tylko trochę

-Umiesz tańczyć?

-Nie bardzo

-Więc będziesz musiał się nauczyć, bo czeka nas bal

-Musimy tańczyć?

-Nie, ale ja chcę. Zatańcz ze mną na balu, proszę

-Dobra, zrobię to

-Naprawdę?

-Obiecałem Ci, że zrobię dla Ciebie wszystko

-Jesteś kochany

-Będziesz musiała iść ze mną po nowy garnitur

-Żaden problem. Musze kupić sukienkę, ale nie wiem jaki kolor

-W czerwonej i czarnej już Cię widziałem. Może niebieska?

-Niezły pomysł

-Byleby była seksowna

-Zbok

Klepnęła mnie lekko w udo, a ja zacząłem się śmiać.

-Chociaż i tak najsensowniej wyglądasz be niczego

-Jesteś niemożliwy

-I dlatego mnie kochasz

-Idę zrobić kolacje

-To dobrze bo już zgłodniałem. Co jemy?

-A co chcesz?

-Coś dobrego. Może zrobisz cheeseburgery?

-No dobra

#Wendy

Wstałam z kanapy, poszłam do kuchni i zaczęłam robić kolacje. Zobaczyłam, że Niall podnosi się z kanapy.

-Pomóc ci kochanie? – krzyknęłam

-Dam sobie radę

Wziął do rąk kule i przykuśtykał do kuchni po czym usiadł na krześle.

-Zrobię Ci herbatę

-Dzięki

Wstawiłam wodę w czajniku na gaz.

-Wendy

-Tak?

-Chodzi mi o tego całego Louisa

-Co z nim? – zapytałam i spojrzałam na Niall’a

-Wydajesz się być nim zachwycona

-Po prostu go polubiłam. Jest nowy i chcę mu jakoś pomóc. Pewnie czuje się nieswojo, bo nikogo tu nie zna. Sam go polubisz jak wrócisz do pracy

-Właśnie to w tobie kocham najbardziej. Martwisz się o wszystkich, chociaż wcale nie musisz

-Lubię pomagać innym. Louis jest naprawdę fajny i musimy mu pomóc się zaklimatyzować. Może zrobimy jakąś imprezę

-Ostatnia twoja impreza nie skończyła się najlepiej

-Fakt, ale jak zastanowisz się lepiej to dzięki niej jesteśmy parą

-Sugerujesz, że nie zagadałbym do Ciebie?

-Stałeś się dla mnie wtedy bohaterem. W sumie każda moja impreza kończy się porażką

-Odpuśćmy sobie imprezę. Jak poczuję się lepiej to zabiorę Cię do klubu. Pójdziemy tam cała paczką

Dźwięk piekarnika dał mi znać, że cheeseburgery gotowe. Wyjęłam j i położyłam na talerzach.

-Dzięki

-Na zdrowie

Zjedliśmy kolacje, a później pomogłam Niall’owi wejść na górę. Zrobiłam mu zastrzyk w jego śliczny tyłeczek i poszłam pod prysznic. Gdy wróciłam z łazienki moje słoneczko leżało w łóżku. Położyłam się obok niego. Wplotłam palce w jego włosy i zaczęłam się nimi bawić.

-Co robisz? – zapytał

-Bawię się twoimi włosami. Nie mogę?

-Możesz zrobić ze mną to, co Ci się tylko podoba

-Myślałeś kiedyś, że spotkasz w pracy kogoś w kim się zakochasz?

-Nie, dopóki nie zobaczyłam Ciebie. Na pewno wszystko okey Wendy?

-Tak. Mam pytanie. Czysto hipotetyczne pytanie

-Ok

-Co byś zrobił, gdyby ktoś z pracy powiedział Ci, że Cię kocha, ale ty kochałbyś kogoś z kim jesteś w związku. W dodatku lubiłbyś tą osobę, która wyznałaby Ci miłość i nie chciałbyś zranić jej uczuć

-To zagmatwane

-Wiem

-A więc kto powiedział Ci, że Cię kocha?

-Nie powiedziałam Ci, że chodzi o mnie

-Nie jestem głupi. Kto?

-George

-Zatłukę go

-Ani mi się waż

-Czemu go bronisz?

-Bo go lubię i to nie jego wina, że się we mnie zakochał

-A niby czyja?

-Moja. Proszę Cię Niall nie rób mu niczego. To nic nie da

-Może da, tego nie wiesz

-Już raz widziałam jak kogoś tłuczesz. Nie chcę, żebyś zrobił to samo George’owi. Czemu jesteś taki narwany?

-Jestem taki wtedy kiedy chodzi o Ciebie

-Będziesz bił każdego kto się do mnie zbliży?

-Nie tylko tych, którzy będą Cię podrywać

-Myślisz, że mogłabym spojrzeć na kogoś innego?

-Nie

-Obiecaj mi, że nie tkniesz George’a

Niall zastanawiał się przez chwilę nad moją prośbą.

-Dobra, obiecuję

-Dziękuję

Przekręciłam się na drugi bok, a Niall się do mnie przysunął i objął ręką. Byłam na siebie zła, że w ogóle zaczęłam ten temat i zadałam mu to niby czysto hipotetyczne pytanie. Niall obiecał mi, że nie tknie George'a, ale nie miałam pewności, że tego nie zrobi. Wiedziałam jednak, że mogę mu ufać i być z nim szczera, a to przecież podstawa związku.

---------------------------------------------------------------------------------------

Taj jak obiecałam w tym tygodniu dwa rozdziały. Drugi pojawi się w weekend ;)

Do szpitalnej drużyny dołączył Louis. Mam nadzieję, że polubicie go jako nowego bohatera, bo zostanie z nami na długo.

Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam zazdrosnego Niall’a.

Być może zdziwiły Was plany Niall’a wobec Wendy, ale nasi bohaterowie mają po 24 lata i tak w sumie pomyślałam, że czemu nie mieliby tego zrobić.

Liczę na wasze opinie pozostawione w komentarzach.

#GhostPL

Wasza @Mrs_Hazza94