Rozdział 6

Rozdział 6

"Dla Ciebie Wszystko"

#Niall

Wstałem rano i zszedłem na dół. Wendy chyba jeszcze spała bo w domu panowała kompletna cisza. Postanowiłem, że zrobię nam śniadanie. Poszedłem do kuchni, wyjąłem z lodówki potrzebne składniki i usmażyłem jajecznicę.

-Dzień dobry. Co tu tak ładnie pachnie?

W wejściu do kuchni stała Wendy. Miała uśmiechniętą, ale zdziwioną minę.

-Dzień dobry, upichciłem jajecznicę - oznajmiłem.

-Wygląda smakowicie - stwierdziła Wendy.

-Twoja kuchnia nie wygląda na często używaną

-Raczej nie gotuję. Przeważnie coś zamawiam - powiedziała Wendy.

-Nie lubisz gotować? - spytałem.

-Nie za bardzo

-Ja za to jestem mistrzem patelni. Uwielbiam gotować i jeść - powiedziałem.

-Jeść mogę, ale gotowanie nie jest moją mocną stroną

-Gdybyś miała wybierać to zjadłabyś sałatkę czy hamburgera? - zapytałem.

-To podchwytliwe pytanie? - spytała Wendy.

-Po prostu odpowiedz - powiedziałem.

-Zjadłabym hamburgera, poprawiła sałatką i dodałabym do tego lody z karmelową polewą - powiedziała Wendy.

Uśmiechnąłem się.

-Coś nie tak? Za dużo jem? Uważasz mnie za grubasa? - spytała Wendy.

-Nie. Zazwyczaj dziewczyny odpowiadają sałatkę, jakby myślały, że właśnie to chcę usłyszeć - oznajmiłem.

-Tym bym tylko rozgrzała żołądek. Nie rozumiem jak można najeść się sałatką - powiedziała Wendy.

-Ja też nie - stwierdziłem.

Zjedliśmy i uporządkowaliśmy kuchnię po śniadaniu.

-Czas się zbierać. Chcę jeszcze wstąpić do domu się przebrać i obiecałem Harry’emu, że podwiozę go do szpitala - powiedziałem.

-Pięć minut i będę gotowa

Wendy poszła na górę, a ja czekałem na nią w salonie. Pięć minut dawno minęło, a ona wciąż nie schodziła

-Wendy długo jeszcze? – krzyknąłem

Pojawiła się na schodach.

-Miało być pięć minut - stwierdziłem

-Przecież tyle mnie nie było - powiedziała Wendy.

-Czekam już dwadzieścia minut - oznajmiłem trochę poirytowany.

-Tak? Mam kiepskie poczucie czasu

Pojechaliśmy do mojego domu.

-Wynajmuję tu mieszkanie. Chodź 

Wendy wyszła z samochodu i szła obok mnie. Weszliśmy po klatce schodowej i otworzyłem drzwi.

-Zapraszam. Panie przodem - powiedziałem.

-Dzięki

-Rozgość się. Ja się tylko przebiorę i wychodzimy

Usiadła w salonie, a ja poszedłem do swojego pokoju by się przebrać. Szybko zmieniłem ubrania i wróciłem do salonu. Stanąłem we framugach drzwi.

-Gotowe, możemy iść - oznajmiłem.

Wendy stała przy komodzie i trzymała w ręku mój czarny notes.

-Nie powinnaś go dotykać - rzuciłem.

-Przepraszam – powiedziała i pośpiesznie odłożyła go z powrotem na miejsce

-To moje prywatne rzeczy

-Wiem i przepraszam. Przykuł moją uwagę i zrobiłam to z ciekawości

-Czytałaś? - zapytałem.

-Troszeczkę

-Możesz wybuchnąć śmiechem, śmiało

-To nie jest śmieszne. Nie wiedziałam, że piszesz piosenki - oznajmiła Wendy.

-Raczej się z tym nie afiszuję

-Umiesz grać? – wskazała na gitarę opartą o komodę.

-Tak. Inaczej po co, by mi była gitara

-Słuszna uwaga. Umiesz grać, piszesz piosenki. Masz artystyczną duszę

-To takie hobby w wolnym czasie

-Kiedyś próbowałam napisać wiersz. Skończyłam po trzech wersach, bo był tak denny

-Może źle do tego podeszłaś - stwierdziłem.

-Nie mam weny do takich rzeczy. Dasz mi go kiedyś przeczytać? - spytała.

-Nie sądzę

-Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi

-Sięgnęłaś po mocny argument

-Więc jak? - ciągnęła dalej Wendy.

-Jeszcze nie teraz

-A kiedy?

-Jak będę gotowy

-Okay

-Musimy iść, bo się spóźnimy - powiedziałem.

Pojechaliśmy po Harry’ego. Gdy zatrzymałem się pod jego domem, on już na mnie czekał. Jego mina była bezcenna gdy zauważył, że razem ze mną jest Wendy.

-No witam, witam

-Cześć - odpowiedziałem

-Hej – powiedziała Wendy

Harry wsiadł do samochodu i zaczął nawijać.

-Nic mi nie powiedziałeś, że jesteście parą

-Bo nie jesteśmy – odpowiedzieliśmy jednocześnie z Wendy.

-Dobra niech Wam będzie, ale ja wiem swoje - powiedział Harry.

-Nic nie wiesz - rzuciłem.

-Możliwe, że nie wiem, ale widzę co się dzieje

-Jesteśmy tylko przyjaciółmi - oznajmiłem.

-Jasne. Uważaj, bo Ci uwierzę

Nie odpowiedziałem mu nic, ale lekko się uśmiechnąłem. Harry miał trochę racji. Coś iskrzyło między mną, a Wendy.

-Jutro jadę poskakać na bungee. Jedziecie ze mną? - spytał Harry.

-Niby po co?

-Jak to po co. Żeby skoczyć, poczuć adrenalinę, wyluzować - powiedział Harry.

-Nie jadę - oznajmiłem.

-Przecież już raz skoczyłeś - rzucił Styles.

-To było dawno temu

-Wendy powiedz, że ty jedziesz

-Właściwie to zawsze chciałam skoczyć i zobaczyć jak to jest - oznajmiła Wendy.

-W takim razie pojadę z Wendy - powiedział Harry -  Będzie tam grupka moich znajomych ze szkoły

-Zabierzesz ją do tych kretynów? - spytałem.

-Są w porządku

Znajomi Harry’ego byli sympatyczni, ale gdy tylko pojawiała się jakaś dziewczyna zachowywali się jak debile. Prześcigali się w zaimponowaniu jej wymyślając jakieś durne dowcipy. Byli nieco dziecinni.

-Jeśli ty nie jedziesz, to ja też nie – zwróciła się do mnie Wendy.

Spojrzałem na nią odrywając na chwilę wzrok z jezdni. Przyglądała mi się.

-Jedźmy tam, proszę - poprosiła Wendy.

-Chyba jej nie odmówisz - odezwał się Harry.

-Zgoda. Pojadę, ale nie mam zamiaru skakać - oznajmiłem.

-Świetnie

Gdy dojechaliśmy do szpitala doktor Parker już na nas czekał wraz z resztą naszej grupy.

-Jak ręka Carter? - zapytał Wendy Parker.

-Nie boli natomiast dalej przypomina bakłażan - powiedziała Wendy.

-A ty Styles robisz za ich przyzwoitkę?

-Ktoś musi - stwierdził Harry.

Zauważyłem, że Shelley patrzy na Wendy, a potem na mnie jakbym był obrzydliwym okazem w zoo.

-Ok. Ponieważ jest was piątka i jedna kaleka to idźcie na izbę przyjęć i bierzcie lekkie przypadki: szyjcie, opatrujcie itd. Żadnych nagłych przypadków chirurgicznych. Niektórzy z was dalej nie wytrzeźwieli po piątkowej imprezie - stwierdził Parker.

-Skąd Pan wie?- zapytała Jenny

-A widziałaś się dzisiaj w lustrze?

-Czuję się dobrze - powiedziała Jenny.

-Bajerować to my, ale nie nas. Na izbę i nie dyskutować

#Wendy

Dzień mijał bardzo szybko. Nim się obejrzałam była już godzina 19.30 i dyżur dobiegł końca. Niall odwiózł mnie do domu.

-Przyjadę po Ciebie o ósmej rano - powiedział Horan.

-Postaram się być gotowa punktualnie - oznajmiłam.

-W to nie uwierzę

-Możemy się założyć - powiedziałam.

-O co? - spytał Niall.

-Jeśli przegrasz zakład to jutro skoczysz na bungee

-Niech Ci będzie - zgodził się Niall.

Położyłam swoją dłoń na jego i lekko uścisnęłam

-Widzimy się jutro - powiedziałam.

Dałam mu buziaka w policzek i wysiadłam z samochodu.

***

Rano biegałam po domu jak szalona, żeby znaleźć potrzebne mi rzeczy. Nigdy nie skakałam na bungee i nie byłam pewna co ze sobą zabrać. Spakowałam torbę z prowiantem, bo mieliśmy spędzić za miastem prawie cały dzień. Byłam już umalowana i uczesana w koczka, żeby włosy mi nie przeszkadzały. Musiałam się tylko ubrać bo nadal miałam na sobie piżamę . Gdy miałam wbiec na górę by to zrobić, po domu rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Cholera pomyślałam. To musi być Niall, a ja nie zdążyłam na czas. Pobiegłam do drzwi. Za nimi tak jak przypuszczałam stał Horan, który uśmiechał się triumfalnie.

-Wygrałem - krzyknął.

-Dzień dobry - powiedziałam.

-Jeszcze się nie ubrałaś? - zapytał Niall.

-Nie bardzo. W ogóle to nie wiem co na siebie włożyć - oznajmiłam.

-Coś ciepłego, bo tam jest zimno

-Chodź, pomożesz mi - rzuciłam.

Wbiegłam na górę razem z Niall’em. Otworzyłam szafę i zaczęłam wyciągać z niej ciuchy, które mogłabym na siebie włożyć po czym kładłam je na łóżko.

-Lepsze jeansy czy legginsy? - spytałam.

-Skąd mam to wiedzieć?

-Jeansy cieplejsze - stwierdziłam.

-To je załóż

-Ale legginsy wygodniejsze

-To załóż legginsy

-Ok, teraz koszulka. Biała czy czarna? - zapytałam.

-Biała - powiedział chłopak.

-Wolę czarną - oznajmiłam.

-Kobieto zdecyduj się

-Czarna. Założyć bluzę wkładaną czy zapinaną?

-Wkładaną - powiedział Niall.

-Też tak myślę

-Załóż sznurowane buty i weź ubranie na zmianę - oznajmił Niall.

-Wezmę tenisówki. Po co mi ubranie na zmianę?

-Będzie Ci potrzebne

-Ok, tylko się przebiorę

Poszłam do łazienki i szybko zmieniłam ubranie. Wróciłam do pokoju, złapałam za torbę i wrzuciłam do niej buty i ciuchy na przebranie.

-Jestem gotowa - powiedziałam.

-Ale po jakim czasie - odgryzł się Niall.

-Nie gniewaj się i chodź już

Pojechaliśmy w miejsce gdzie mieliśmy skakać na bungee. Zajęło nam to ponad godzinę. Niall zaparkował samochód na moście obok innych aut, które musiały należeć do znajomych Harry’ego.

-Wszyscy już są – powiedział Niall.

Przy barierce stał Harry z kilkoma kolegami. Przywiązywali do balustrady mostu liny i uprzęże. Inni siedzieli na krzesełkach turystycznych i rozmawiali. Most nie był użytkowany przez inne samochody. Okolica była opustoszała i cicha. Po obu stronach mostu był las, a pod nim znajdowało się małe jezioro. Podeszłam razem z Niall’em do grupki po środku mostu.

-Wreszcie jesteście. Już myślałem, że nie przyjdziecie - powiedział Harry.

-Ktoś miał mały problem z dobraniem odpowiedniego stroju - oznajmiłem.

-Skąd mam wiedzieć jak się ubrać na skoki na bungee. Nigdy tego nie robiłam - stwierdziłam.

Koledzy Harry’ego do nas podeszli i po kolei mi się przedstawili. Gdy już wszyscy to zrobili zaczęli opowiadać mi o swoich efektywnych skokach jakie wykonali. Niektóre były tak spektakularne, że wydały mi się niewiarygodne.

-Możemy już skakać. Kto pierwszy? – zapytał Harry.

Podbiegł do niego umięśniony brunet i zaczęli zakładać mu uprząż. Stanęłam przy barierce, żeby lepiej móc podziwiać skoki. Po mojej prawej stronie stał Niall, a po lewej, o ile dobrze zapamiętałam, Tyler. Cały czas komentował poczynania skaczących, co jakiś czas się do mnie przybliżając. W pewnym momencie naparł na mnie i nasze ciała się ze sobą zetknęły. Natychmiast się od niego odsunęłam i przysunęłam do Niall’a, kładąc rękę na jego pasie. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a potem przeniósł wzrok na Tylera.

-Uważaj trochę co robisz – skierował słowa do chłopaka.

-Sorry

Niall objął moje plecy swoją ręką i przysunął mnie jeszcze bliżej siebie. Wiedziałam, że przy nim jestem bezpieczna i nie stanie mi się żadna krzywda. Staliśmy i przyglądaliśmy się innym jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu podszedł do mnie Harry i powiedział, że teraz moja kolej. Założył mi uprząż i przypiął do niej linę.

-Gotowe. Przejdź za barierkę i możesz skakać. Gdy cię odepniemy i spadniesz do wody podpłyną do Ciebie i Cię wyciągną

Po słowach Harry’ego napłynęła na mnie fala strachu.

-Nie dam rady, boję się - oznajmiłam.

-Poradzisz sobie – powiedział Styles

-Nie. Boję się. Nie chcę skakać

-Wendy spójrz na mnie - poprosił Niall.

Skierowałam wzrok prosto w oczy Niall’a.

-Dasz radę. Musisz w to tylko uwierzyć

-Sama nie dam rady

-Po co ją wzięliście skoro teraz tchórzy?- rzucił chamsko Tyler

Niall się do niego odwrócił i odpowiedział:

-Zamknij się kurwa

-Niall

Powiedziałam, a chłopak automatycznie odwrócił się w moją stronę.

-Tak? - spytał chłopak.

-Możesz skoczyć ze mną? - zapytałam.

Na jego twarzy pojawiło się zawahanie.

-Proszę Cię

Przypuszczałam, że walczy sam ze sobą czy to zrobić. Westchnął ciężko i zwrócił się do Harry’ego.

-Daj drugą uprząż

Założyli mu ją i nas do siebie przypięli. Gdy staliśmy już za barierką, miejsce mojego strachu zastąpiła adrenalina. Objęłam Niall’a najmocniej jak tylko mogłam, a on zrobił to samo.

-Tylko mnie nie puszczaj - powiedziałam.

-Nie zamierzam. Gotowa?

-Nie

Niall przechylił nas w bok i po chwili spadaliśmy już w dół. Gdy lecieliśmy krzyczałam tak głośno jak tylko mogłam. Lina się naprężyła po czym pociągnęła trochę w górę i znów opuściła. Bujaliśmy się na niej przez jakiś czas. W tym momencie liczył się tylko Niall i ja.

-Dałaś radę

-Bez Ciebie bym tego nie zrobiła

Lina została odpięta i wpadliśmy do wody. Jezioro było lodowate. Niall cały czas trzymał mnie w talii. Dwóch znajomych Harry’ego podpłynęło do nas łódką. Pomogli nam na nią wejść i podali nam po kocu. Miałam wrażenie, że zaraz zamarznę. Trzęsłam się cała z zimna.

-Właśnie dlatego kazałem Ci wziąć ubranie na zmianę - powiedział Niall.

Podszedł do mnie i oplótł nas kocem jednocześnie mnie przytulając.

-Cieplej? - spytał.

-Tak

Podpłynęliśmy do brzegu, w miejsce gdzie znajdowała się drabina. Niall puścił mnie przodem i wdrapaliśmy się z powrotem na most.

-To było niesamowite. Dziękuję, że to ze mną zrobiłeś - powiedziałam.

-Dla Ciebie zrobiłbym wszystko - oznajmił Niall.

Złożyłam na jego policzku całusa. Mimo tego, że były zimne zaróżowiły się lekko.

-Idź do samochodu się przebrać. Ja zaczekam. Muszę pogadać o czymś z Harry’m.

Wsiadłam na tylnie siedzenie samochodu Niall’a i wyciągnęłam suche ubranie z torby po czym szybko je zmieniłam. Na szczęście tylnie szyby w aucie były przyciemniane, a przód auta skierowany był w stronę jeziora więc moje poczucie komfortu było dość wysokie. Spakowałam mokre rzeczy i wysiadłam. Oparłam się o tylnie drzwi i patrzyłam z daleka na grupkę przy barierce. Harry walnął Niall’a w ramię i machnął głową w moją stronę.

-Już skończyłaś? - spytał Niall, gdy do mnie podszedł.

-Tak

Podszedł do bagażnika, otworzył go i wyjął czarną sportową torbę. Ściągnął z siebie bluzę i koszulkę, a także spodnie i buty. Nie wiedziałam gdzie mam skierować swój wzrok. Przez głowę przemknęła mi myśl, że zaraz ściągnie swoje bokserki, ale tego nie zrobił. Wciągnął na siebie suche ubranie i założył inne buty.

-Jeśli chcesz to możemy już wrócić do domu

-Szczerze mówiąc to jestem zmęczona - oznajmiłam.

-Więc wracamy. Pożegnamy się tylko i możemy wracać

Pożegnaliśmy się z Harry’m i jego znajomymi po czym Niall odwiózł mnie do domu. Wzięłam długą kąpiel położyłam się do łóżka. Po mojej głowie jak echo odbijały się słowa Nialla – dla Ciebie zrobiłbym wszystko – Zastanawiałam się czy Niall coś do mnie czuję. A może była to tylko moja wyobraźnia. Zostaliśmy przyjaciółmi może dlatego Niall tak powiedział. Miałam jednak przeczucie, że chodzi o coś więcej. Oczywiście coś w nim mnie pociągało, ale odrzuciłam to uczucie. Gdybym cokolwiek mu powiedziała pewnie by mnie odtrącił i nasza przyjaźń by tego nie przetrwała. Nie chciałam stracić tego co mam. Tak było lepiej.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam za błędy. Jak Wam się podoba rozdział? Ja mam co do niego mieszane uczucia: z jednej strony mi się podoba, a z drugiej jakoś nie jestem do niego przekonana. Liczę na Wasze opinie i bardzo za nie dziękuję :) @Mrs_Hazza94