Rozdział 5

Rozdział 5

"Pomocna dłoń"

#Wendy

Obudziłam się w sobotę z ogromnym bólem w ręce. Wstałam i wzięłam tabletki przeciwbólowe, ale nie działały. Moje ramie było całe granatowe i spuchnięte. Wyglądało jak bakłażan. Zeszłam na dół i zobaczyłam sprzątającą Jenny.

-O już wstałaś śpiochu. Prawie skończyłam sprzątać. Mam złą wiadomość. Parę twoich krzeseł i stół są do wymiany, ktoś je połamał. Jak tam Twoja ręka? - spytała Jenny.

-Boli - oznajmiłam.

-Nic dziwnego skoro ten koleś chciał Ci ją zmiażdżyć

-Mam prośbę, podrzucisz mnie do szpitala? - zapytałam przyjaciółkę.

-Dziś nie mamy dyżuru

-Wiem, ale potrzebuję jakiegoś zastrzyku i chyba muszę zrobić prześwietlenie. Tak na wszelki wypadek - powiedziałam.

-Umówiłam się z chłopakiem, ale jeśli chcesz to odwołam

-Nie, idź na randkę. A tak właściwie to z kim idziesz?

-Z Matt’em

-Tym przystojnym stażystom z drugiej grupy? - spytałam.

-Dokładnie z tym - potwierdziła Jenny.

-Ty go zaprosiłaś czy on Ciebie? - ciągnęłam.

-On mnie. Jest tak przystojny, że nie mogłam się nie zgodzić

-Gdzie idziecie?

-Nie powiedział. Mówił tylko, że będę się tam dobrze bawiła

-W takim razie życzę dobrej zabawy

-Dzięki

-Zadzwonię po taksówkę - oznajmiłam.

-Albo możesz też zadzwonić do swojego rycerza - zaśmiała się Jenny.

-Masz na myśli Niall’a?

-A kogo, by innego?

-Nie będę go wykorzystywać. Wczoraj wystarczająco mi pomógł - powiedziałam.

-Sam powiedział, żebyś dzwoniła w razie potrzeby. Po wizycie w szpitalu możecie jechać na kawę lub jakiś deser. Wiem, idźcie na lody - uśmiechnęła się Jenny.

-Zamknij się. Nic mnie z nim nie łączy - stwierdziłam.

-Wczoraj odniosłam inne wrażenie - oznajmiła Jenny.

-Jest fajny, ma śliczny uśmiech, ale…

-Ale co? - przerwała mi Jenny - Fajnie wczoraj razem wyglądaliście. Siedzieliście wtuleni w siebie na łóżku zupełnie jak para

-To nic nie znaczyło. Po prostu mi pomógł - powiedziałam.

-Dla Ciebie może nie. Niall wyglądał na naprawdę zmartwionego. Zadzwoń do niego

-Nie - rzuciłam.

-Zrób to, bo inaczej ja zadzwonię - zagroziła mi Jenny.

-No dobra, zadzwonię

-Okay. Ja lecę, muszę się naszykować na wieczór

-Nie szalej za bardzo. Jutro mamy dyżur - przypomniałam jej.

-Kto wymyślił dyżury w niedzielę? Weekend jest do zabawy i odpoczynku

-Masz rację. Szpital w ogóle nie dba o twoje życie uczuciowe - stwierdziłam.

Jenny wyszła, a ja zamknęłam drzwi i poszłam na górę, żeby zadzwonić do Horan’a. Złapałam za telefon leżący na moim łóżku i podeszłam do biurka po kartkę, na której Niall zapisał mi swój numer. Jego pismo było bardzo ładne. Szczerze mówiąc było ładniejsze od mojego. Wybrałam numer i z lekkim podenerwowaniem słuchałam sygnałów, aż w końcu odezwał się Niall. Jego głos sprawił, że mój mały stres przed tą rozmową znikł.

-Halo - powiedział Niall.

-Hej Niall, tu Wendy - oznajmiłam.

-Cześć. Jak się czujesz? - spytał Niall.

-Nie najlepiej. Mam do Ciebie prośbę, jeśli to oczywiście nie problem

-Mów śmiało - powiedział Niall.

-Mógłbyś mnie zawieść do szpitala na prześwietlenie?

-Pewnie, żaden problem. O której po Ciebie przyjechać? - zapytał chłopak.

-Za pół godziny - oznajmiłam.

-Okay

-W takim razie do zobaczenia - powiedziałam.

-Do zobaczenia

#Niall

Po telefonie Wendy ubrałem się i wyszedłem z domu. Byłem na miejscu pięć minut przed czasem. Podszedłem do drzwi i zadzwoniłem dzwonkiem, a ona mi je po chwili otworzyła.

-Jesteś punktualny - stwierdziła Wendy.

-Dama nie powinna czekać - oznajmiłem.

-Wejdź. Pójdę tylko po kurtkę i możemy jechać

Wzięła kurtkę, ale miała problemy z jej założeniem. Widać z jej ręką było dużo gorzej niż mówiła.

-Pomogę Ci

Wsunąłem delikatnie jej chorą rękę w lewy rękaw, a potem przytrzymałem kurtkę, by mogła zrobić to samo z drugą.

-Dziękuję. Możemy iść

Wyszliśmy z domu i poszliśmy do samochodu. Przytrzymałem jej drzwi od auta, by do niego wsiadła. Gdy usiadłem na miejscu kierowcy Wendy zaczęła walczyć z pasem bezpieczeństwa. Próbowała go zapiąć jedną ręką, ale robiła to trochę nieudolnie.

-Poczekaj, ja to zrobię - oznajmiłem.

Zapiąłem pas i patrzyłem na nią przez jakiś czas nie mogąc oderwać od niej wzroku. Była tak blisko, że chciałem ją przytulić i mieć ją w swoich ramionach.

-Wszystko ok?

Wendy przywołała mnie swym pytaniem z powrotem do rzeczywistości.

-Tak - odpowiedziałem.

Odpaliłem silnik i ruszyłem do szpitala.

-Przepraszam, że zadzwoniłam, ale sama nie dałabym rady prowadzić - powiedziała Wendy.

-W porządku i tak nie miałem żadnych planów - oznajmiłem.

-W ramach rewanżu po wizycie w szpitalu zapraszam Cię gdzieś na deser. Chyba, że wolisz posiedzieć u mnie w domu i coś zamówić - zaproponowała Wendy.

-Nie musisz się rewanżować

-Właśnie, że muszę. Uratowałeś mi tyłek. Było tam mnóstwo ludzi, a tylko ty mi pomogłeś więc idziemy do restauracji czy do mnie? - spytała Wendy.

-Możemy iść do Ciebie - oznajmiłem.

-Świetnie. Lubisz pizze?

-Uwielbiam

-W takim razie zamówimy

Dojechaliśmy na izbę przyjęć i spotkaliśmy doktora Parkera.

-Co Wy tu robicie? - zapytał Parker - Dyżur macie dopiero jutro

-Tak, ale potrzebuję prześwietlenia lewej ręki – powiedziała Wendy.

-Zbyt mocno się zabawialiście? - zaśmiał się Parker.

-My nie…

-To nie tak – odparłem.

-Ok. Pokaż rękę

Parker obejrzał rękę Wendy, podał zastrzyk i zrobił prześwietlenie.

-Nie jest złamana ani pęknięta, ale lepiej ją usztywnić. Zabandażuję Ci ją. Przez pięć dni zastrzyki w pupę i coś przeciwbólowego w razie gdyby ręka Cię bolała. Chcesz zwolnienie? - zapytał Parker Wendy.

-Nie. Zacisnę zęby i dam radę - odpowiedziała.

-W takim razie widzimy się jutro rano - oznajmił Parker - Horan mogę Cię prosić na słówko?

-Tak

Odeszliśmy od Wendy, która zrobiła zdziwioną minę. Sam byłem ciekaw czego może chcieć ode mnie Parker.

-Wiem, że to nie moja sprawa, ale pamiętaj, że razem pracujecie i szefowi mogłoby się to nie spodobać. Związki pomiędzy pracownikami nie są tu mile widziane, więc lepiej trzymaj go w spodniach

-Nie wiedziałem, że poza nimi był - powiedziałem.

-Możesz już iść - oznajmił Parker.

Podszedłem do Wendy i razem poszliśmy na parking.

-Co chciał od Ciebie Parker? - spytała Wendy.

-Nic takiego

Po drodze Wendy kupiła w aptece zastrzyki. Gdy dotarliśmy do jej domu zamówiliśmy pizze.

-Nie jesteś na mnie zła? - spytałem Wendy.

-Czemu miałabym być? - zapytała zdziwiona dziewczyna.

-Na początku stażu nie byłem dla Ciebie zbyt miły - oznajmiłem.

-Myślałam, że jesteś gburowaty i uważasz się za lepszego. To było moje pierwsze wrażenie

-Już Ci się taki nie wydaję? - zapytałem.

-Teraz myślę, że jesteś miłym, dobrym i ciepłym facetem, który skrywa się pod powłoką chama, by odtrącić od siebie innych - powiedziała Wendy.

-Co za psychologiczne rozpoznanie

-A nie jest tak? - spytała Wendy.

-Po części - odpowiedziałem.

-Dlaczego odtrącasz ludzi?

-Nie odtrącam. Po prostu muszę kogoś lepiej poznać, by się z nim zaprzyjaźnić - oznajmiłem.

Zadzwonił dzwonek do drzwi i Wendy poszła je otworzyć. Wróciła z pizzą w ręku.

-Pizza – krzyknęła kładąc ją na stole – Sorry, że jemy w kuchni, ale stół i krzesła w salonie są do wymiany bo wczoraj mi je połamali

-Nie przeszkadza mi to

-Smacznego – uśmiechnęła się.

-Wzajemnie

Zjedliśmy pizze i wróciliśmy do rozmowy.

-Długo znasz Jenny? - spytałem.

-Odkąd przyjechałam do Londynu. Razem studiowałyśmy. Jest pierwszą osobą, którą tu poznałam - powiedziała Wendy.

-To tak jak ja i Harry. Też był pierwszą osobą, którą tu poznałem. Nie boisz się mieszkać sama?

-Nie bałam się do wczoraj. W nocy co chwilę się budziłam bo miałam wrażenie, że ten chłopak tu wróci. Gdyby nie było ze mną Jenny w ogóle bym nie zasnęła - powiedziała Wendy.

-Dziś też z Tobą zostanie? - zapytałem.

-Nie, poszła na randkę i nie sądzę, żeby wróciła przed ranem - oznajmiła Wendy.

-Więc będziesz sama? - spytałem.

-Tak. Szczerze mówiąc to się boję - stwierdziła blondynka.

-Jeśli chcesz to zostanę z tobą i prześpię się na kanapie. Tak na wszelki wypadek, gdyby ten koleś miał tu wrócić - zaproponowałem.

-Naprawdę możesz to dla mnie zrobić? - spytała Wendy.

-Tak - oznajmiłem.

-Dziękuję. Mam trzy wolne pokoje więc możesz sobie jeden wybrać

-Byłoby fajnie - powiedziałem.

-Twoja dziewczyna się nie wścieknie, że zostałeś u mnie na noc?

-Nie mam dziewczyny - oznajmiłem.

-Mogę spytać dlaczego? - spytała Wendy.

-Jeszcze nie znalazłem tej odpowiedniej

-Gdybyś tylko chciał mógłbyś mieć każdą. Ustawiłyby się do Ciebie w kolejce - powiedziała Wendy.

-Nie chcę każdej. Chcę mieć kogoś wyjątkowego - oznajmiłem.

-Jesteś chyba pierwszym chłopakiem, którego znam, dla którego nie liczy się tylko wygląd

-Wygląd to nie wszystko - powiedziałem.

-Chciałabym, żeby wszyscy faceci tak myśleli - stwierdziła Wendy.

-Nie oczekuj od nas zbyt wiele - zaśmiałem się.

-Ale ty jesteś inny i to w pozytywnym sensie

-Więc ty też szukasz kogoś wyjątkowego? - spytałem.

-Nie szukam. Liczę, że pewnego dnia poznam kogoś i będę wiedziała, że to ten jeden jedyny, na którego czekałam - oznajmiła Wendy.

Uśmiechnąłem się.

-Myślisz, że jestem stuknięta? - zapytała Wendy.

-Nie. To urocze - powiedziałem.

-Lubię Cię Niall - oznajmiła Wendy.

-Też Cię lubię - stwierdziłem.

-Pomyślałam, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi, jeśli byś tego chciał - zaproponowała dziewczyna.

-Zgoda - powiedziałem.

-Naprawdę? - zapytała Wendy chcąc się upewnić czy naprawdę chcę być jej przyjacielem.

-Tak - oznajmiłem.

-Teraz Cię przytulę - powiedziała Wendy.

Wstała od stołu, podeszła do mnie i mocno uścisnęła. Gdy mnie przytuliła świat na kilka sekund stał się lepszy, piękniejszy. Fajnie było mieć ją w swoich objęciach.

-Super. To może obejrzymy jakiś film przed snem? - zaproponowała Wendy.

-Pewnie - zgodziłem się.

Usiadłem na kanapie, a Wendy wrzuciła jakiś film do DVD. Przyniosła z kuchni popcorn i położyła się obok mnie kładąc głowę na moich udach.

-Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza? - powiedziała.

-Nie - oznajmiłem.

Uśmiechnęła się i patrzyła mi w oczy przez dłuższą chwilę. Wpatrywała się we mnie tak, jakby chciała coś z nich odczytać.

Gdy film się skończył zostałem z Wendy na noc. Nie chciałem, żeby się bała, że ten łajdak tu wróci i znowu zrobi jej krzywdę. Była sama w tym wielkim mieście, a ja doskonale wiedziałem co ona czuje bo jestem w takiej samej sytuacji. Poza tym ktoś musiał ją chronić skoro jej rodzina była na innym kontynencie. Chciałem jej pomóc i zapewnić jej bezpieczeństwo. Ostatnie wydarzenia trochę nas do siebie zbliżyły. Zostaliśmy przyjaciółmi, ale tak naprawdę chciałem czegoś więcej. Szalałem za nią, a to wykraczało daleko poza naszą przyjaźń. Gdy była w pobliżu moje serce przyśpieszało, a wszystko wokół stawało się piękniejsze.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Na początek dziękuję za Wasze komentarze, które dały mi niezłego kopa i zmotywowały do dalszego pisania. Jesteście niesamowici. Wasze opinie są dla mnie bardzo ważne i wywołują banana na mojej twarzy. W zakładce Powiadomienia możecie zostawiać swoje usery, jeśli mam Was informować o nowych rozdziałach :) Będę je dodawać w soboty, no chyba, że coś mi wypadnie i nie będę mogła. Kocham Was <3 Wasza @Mrs_Hazza94