Rozdział 6

Rozdział 6

"Dla Ciebie Wszystko"

#Niall

Wstałem rano i zszedłem na dół. Wendy chyba jeszcze spała bo w domu panowała kompletna cisza. Postanowiłem, że zrobię nam śniadanie. Poszedłem do kuchni, wyjąłem z lodówki potrzebne składniki i usmażyłem jajecznicę.

-Dzień dobry. Co tu tak ładnie pachnie?

W wejściu do kuchni stała Wendy. Miała uśmiechniętą, ale zdziwioną minę.

-Dzień dobry, upichciłem jajecznicę - oznajmiłem.

-Wygląda smakowicie - stwierdziła Wendy.

-Twoja kuchnia nie wygląda na często używaną

-Raczej nie gotuję. Przeważnie coś zamawiam - powiedziała Wendy.

-Nie lubisz gotować? - spytałem.

-Nie za bardzo

-Ja za to jestem mistrzem patelni. Uwielbiam gotować i jeść - powiedziałem.

-Jeść mogę, ale gotowanie nie jest moją mocną stroną

-Gdybyś miała wybierać to zjadłabyś sałatkę czy hamburgera? - zapytałem.

-To podchwytliwe pytanie? - spytała Wendy.

-Po prostu odpowiedz - powiedziałem.

-Zjadłabym hamburgera, poprawiła sałatką i dodałabym do tego lody z karmelową polewą - powiedziała Wendy.

Uśmiechnąłem się.

-Coś nie tak? Za dużo jem? Uważasz mnie za grubasa? - spytała Wendy.

-Nie. Zazwyczaj dziewczyny odpowiadają sałatkę, jakby myślały, że właśnie to chcę usłyszeć - oznajmiłem.

-Tym bym tylko rozgrzała żołądek. Nie rozumiem jak można najeść się sałatką - powiedziała Wendy.

-Ja też nie - stwierdziłem.

Zjedliśmy i uporządkowaliśmy kuchnię po śniadaniu.

-Czas się zbierać. Chcę jeszcze wstąpić do domu się przebrać i obiecałem Harry’emu, że podwiozę go do szpitala - powiedziałem.

-Pięć minut i będę gotowa

Wendy poszła na górę, a ja czekałem na nią w salonie. Pięć minut dawno minęło, a ona wciąż nie schodziła

-Wendy długo jeszcze? – krzyknąłem

Pojawiła się na schodach.

-Miało być pięć minut - stwierdziłem

-Przecież tyle mnie nie było - powiedziała Wendy.

-Czekam już dwadzieścia minut - oznajmiłem trochę poirytowany.

-Tak? Mam kiepskie poczucie czasu

Pojechaliśmy do mojego domu.

-Wynajmuję tu mieszkanie. Chodź 

Wendy wyszła z samochodu i szła obok mnie. Weszliśmy po klatce schodowej i otworzyłem drzwi.

-Zapraszam. Panie przodem - powiedziałem.

-Dzięki

-Rozgość się. Ja się tylko przebiorę i wychodzimy

Usiadła w salonie, a ja poszedłem do swojego pokoju by się przebrać. Szybko zmieniłem ubrania i wróciłem do salonu. Stanąłem we framugach drzwi.

-Gotowe, możemy iść - oznajmiłem.

Wendy stała przy komodzie i trzymała w ręku mój czarny notes.

-Nie powinnaś go dotykać - rzuciłem.

-Przepraszam – powiedziała i pośpiesznie odłożyła go z powrotem na miejsce

-To moje prywatne rzeczy

-Wiem i przepraszam. Przykuł moją uwagę i zrobiłam to z ciekawości

-Czytałaś? - zapytałem.

-Troszeczkę

-Możesz wybuchnąć śmiechem, śmiało

-To nie jest śmieszne. Nie wiedziałam, że piszesz piosenki - oznajmiła Wendy.

-Raczej się z tym nie afiszuję

-Umiesz grać? – wskazała na gitarę opartą o komodę.

-Tak. Inaczej po co, by mi była gitara

-Słuszna uwaga. Umiesz grać, piszesz piosenki. Masz artystyczną duszę

-To takie hobby w wolnym czasie

-Kiedyś próbowałam napisać wiersz. Skończyłam po trzech wersach, bo był tak denny

-Może źle do tego podeszłaś - stwierdziłem.

-Nie mam weny do takich rzeczy. Dasz mi go kiedyś przeczytać? - spytała.

-Nie sądzę

-Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi

-Sięgnęłaś po mocny argument

-Więc jak? - ciągnęła dalej Wendy.

-Jeszcze nie teraz

-A kiedy?

-Jak będę gotowy

-Okay

-Musimy iść, bo się spóźnimy - powiedziałem.

Pojechaliśmy po Harry’ego. Gdy zatrzymałem się pod jego domem, on już na mnie czekał. Jego mina była bezcenna gdy zauważył, że razem ze mną jest Wendy.

-No witam, witam

-Cześć - odpowiedziałem

-Hej – powiedziała Wendy

Harry wsiadł do samochodu i zaczął nawijać.

-Nic mi nie powiedziałeś, że jesteście parą

-Bo nie jesteśmy – odpowiedzieliśmy jednocześnie z Wendy.

-Dobra niech Wam będzie, ale ja wiem swoje - powiedział Harry.

-Nic nie wiesz - rzuciłem.

-Możliwe, że nie wiem, ale widzę co się dzieje

-Jesteśmy tylko przyjaciółmi - oznajmiłem.

-Jasne. Uważaj, bo Ci uwierzę

Nie odpowiedziałem mu nic, ale lekko się uśmiechnąłem. Harry miał trochę racji. Coś iskrzyło między mną, a Wendy.

-Jutro jadę poskakać na bungee. Jedziecie ze mną? - spytał Harry.

-Niby po co?

-Jak to po co. Żeby skoczyć, poczuć adrenalinę, wyluzować - powiedział Harry.

-Nie jadę - oznajmiłem.

-Przecież już raz skoczyłeś - rzucił Styles.

-To było dawno temu

-Wendy powiedz, że ty jedziesz

-Właściwie to zawsze chciałam skoczyć i zobaczyć jak to jest - oznajmiła Wendy.

-W takim razie pojadę z Wendy - powiedział Harry -  Będzie tam grupka moich znajomych ze szkoły

-Zabierzesz ją do tych kretynów? - spytałem.

-Są w porządku

Znajomi Harry’ego byli sympatyczni, ale gdy tylko pojawiała się jakaś dziewczyna zachowywali się jak debile. Prześcigali się w zaimponowaniu jej wymyślając jakieś durne dowcipy. Byli nieco dziecinni.

-Jeśli ty nie jedziesz, to ja też nie – zwróciła się do mnie Wendy.

Spojrzałem na nią odrywając na chwilę wzrok z jezdni. Przyglądała mi się.

-Jedźmy tam, proszę - poprosiła Wendy.

-Chyba jej nie odmówisz - odezwał się Harry.

-Zgoda. Pojadę, ale nie mam zamiaru skakać - oznajmiłem.

-Świetnie

Gdy dojechaliśmy do szpitala doktor Parker już na nas czekał wraz z resztą naszej grupy.

-Jak ręka Carter? - zapytał Wendy Parker.

-Nie boli natomiast dalej przypomina bakłażan - powiedziała Wendy.

-A ty Styles robisz za ich przyzwoitkę?

-Ktoś musi - stwierdził Harry.

Zauważyłem, że Shelley patrzy na Wendy, a potem na mnie jakbym był obrzydliwym okazem w zoo.

-Ok. Ponieważ jest was piątka i jedna kaleka to idźcie na izbę przyjęć i bierzcie lekkie przypadki: szyjcie, opatrujcie itd. Żadnych nagłych przypadków chirurgicznych. Niektórzy z was dalej nie wytrzeźwieli po piątkowej imprezie - stwierdził Parker.

-Skąd Pan wie?- zapytała Jenny

-A widziałaś się dzisiaj w lustrze?

-Czuję się dobrze - powiedziała Jenny.

-Bajerować to my, ale nie nas. Na izbę i nie dyskutować

#Wendy

Dzień mijał bardzo szybko. Nim się obejrzałam była już godzina 19.30 i dyżur dobiegł końca. Niall odwiózł mnie do domu.

-Przyjadę po Ciebie o ósmej rano - powiedział Horan.

-Postaram się być gotowa punktualnie - oznajmiłam.

-W to nie uwierzę

-Możemy się założyć - powiedziałam.

-O co? - spytał Niall.

-Jeśli przegrasz zakład to jutro skoczysz na bungee

-Niech Ci będzie - zgodził się Niall.

Położyłam swoją dłoń na jego i lekko uścisnęłam

-Widzimy się jutro - powiedziałam.

Dałam mu buziaka w policzek i wysiadłam z samochodu.

***

Rano biegałam po domu jak szalona, żeby znaleźć potrzebne mi rzeczy. Nigdy nie skakałam na bungee i nie byłam pewna co ze sobą zabrać. Spakowałam torbę z prowiantem, bo mieliśmy spędzić za miastem prawie cały dzień. Byłam już umalowana i uczesana w koczka, żeby włosy mi nie przeszkadzały. Musiałam się tylko ubrać bo nadal miałam na sobie piżamę . Gdy miałam wbiec na górę by to zrobić, po domu rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Cholera pomyślałam. To musi być Niall, a ja nie zdążyłam na czas. Pobiegłam do drzwi. Za nimi tak jak przypuszczałam stał Horan, który uśmiechał się triumfalnie.

-Wygrałem - krzyknął.

-Dzień dobry - powiedziałam.

-Jeszcze się nie ubrałaś? - zapytał Niall.

-Nie bardzo. W ogóle to nie wiem co na siebie włożyć - oznajmiłam.

-Coś ciepłego, bo tam jest zimno

-Chodź, pomożesz mi - rzuciłam.

Wbiegłam na górę razem z Niall’em. Otworzyłam szafę i zaczęłam wyciągać z niej ciuchy, które mogłabym na siebie włożyć po czym kładłam je na łóżko.

-Lepsze jeansy czy legginsy? - spytałam.

-Skąd mam to wiedzieć?

-Jeansy cieplejsze - stwierdziłam.

-To je załóż

-Ale legginsy wygodniejsze

-To załóż legginsy

-Ok, teraz koszulka. Biała czy czarna? - zapytałam.

-Biała - powiedział chłopak.

-Wolę czarną - oznajmiłam.

-Kobieto zdecyduj się

-Czarna. Założyć bluzę wkładaną czy zapinaną?

-Wkładaną - powiedział Niall.

-Też tak myślę

-Załóż sznurowane buty i weź ubranie na zmianę - oznajmił Niall.

-Wezmę tenisówki. Po co mi ubranie na zmianę?

-Będzie Ci potrzebne

-Ok, tylko się przebiorę

Poszłam do łazienki i szybko zmieniłam ubranie. Wróciłam do pokoju, złapałam za torbę i wrzuciłam do niej buty i ciuchy na przebranie.

-Jestem gotowa - powiedziałam.

-Ale po jakim czasie - odgryzł się Niall.

-Nie gniewaj się i chodź już

Pojechaliśmy w miejsce gdzie mieliśmy skakać na bungee. Zajęło nam to ponad godzinę. Niall zaparkował samochód na moście obok innych aut, które musiały należeć do znajomych Harry’ego.

-Wszyscy już są – powiedział Niall.

Przy barierce stał Harry z kilkoma kolegami. Przywiązywali do balustrady mostu liny i uprzęże. Inni siedzieli na krzesełkach turystycznych i rozmawiali. Most nie był użytkowany przez inne samochody. Okolica była opustoszała i cicha. Po obu stronach mostu był las, a pod nim znajdowało się małe jezioro. Podeszłam razem z Niall’em do grupki po środku mostu.

-Wreszcie jesteście. Już myślałem, że nie przyjdziecie - powiedział Harry.

-Ktoś miał mały problem z dobraniem odpowiedniego stroju - oznajmiłem.

-Skąd mam wiedzieć jak się ubrać na skoki na bungee. Nigdy tego nie robiłam - stwierdziłam.

Koledzy Harry’ego do nas podeszli i po kolei mi się przedstawili. Gdy już wszyscy to zrobili zaczęli opowiadać mi o swoich efektywnych skokach jakie wykonali. Niektóre były tak spektakularne, że wydały mi się niewiarygodne.

-Możemy już skakać. Kto pierwszy? – zapytał Harry.

Podbiegł do niego umięśniony brunet i zaczęli zakładać mu uprząż. Stanęłam przy barierce, żeby lepiej móc podziwiać skoki. Po mojej prawej stronie stał Niall, a po lewej, o ile dobrze zapamiętałam, Tyler. Cały czas komentował poczynania skaczących, co jakiś czas się do mnie przybliżając. W pewnym momencie naparł na mnie i nasze ciała się ze sobą zetknęły. Natychmiast się od niego odsunęłam i przysunęłam do Niall’a, kładąc rękę na jego pasie. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a potem przeniósł wzrok na Tylera.

-Uważaj trochę co robisz – skierował słowa do chłopaka.

-Sorry

Niall objął moje plecy swoją ręką i przysunął mnie jeszcze bliżej siebie. Wiedziałam, że przy nim jestem bezpieczna i nie stanie mi się żadna krzywda. Staliśmy i przyglądaliśmy się innym jeszcze przez jakiś czas, aż w końcu podszedł do mnie Harry i powiedział, że teraz moja kolej. Założył mi uprząż i przypiął do niej linę.

-Gotowe. Przejdź za barierkę i możesz skakać. Gdy cię odepniemy i spadniesz do wody podpłyną do Ciebie i Cię wyciągną

Po słowach Harry’ego napłynęła na mnie fala strachu.

-Nie dam rady, boję się - oznajmiłam.

-Poradzisz sobie – powiedział Styles

-Nie. Boję się. Nie chcę skakać

-Wendy spójrz na mnie - poprosił Niall.

Skierowałam wzrok prosto w oczy Niall’a.

-Dasz radę. Musisz w to tylko uwierzyć

-Sama nie dam rady

-Po co ją wzięliście skoro teraz tchórzy?- rzucił chamsko Tyler

Niall się do niego odwrócił i odpowiedział:

-Zamknij się kurwa

-Niall

Powiedziałam, a chłopak automatycznie odwrócił się w moją stronę.

-Tak? - spytał chłopak.

-Możesz skoczyć ze mną? - zapytałam.

Na jego twarzy pojawiło się zawahanie.

-Proszę Cię

Przypuszczałam, że walczy sam ze sobą czy to zrobić. Westchnął ciężko i zwrócił się do Harry’ego.

-Daj drugą uprząż

Założyli mu ją i nas do siebie przypięli. Gdy staliśmy już za barierką, miejsce mojego strachu zastąpiła adrenalina. Objęłam Niall’a najmocniej jak tylko mogłam, a on zrobił to samo.

-Tylko mnie nie puszczaj - powiedziałam.

-Nie zamierzam. Gotowa?

-Nie

Niall przechylił nas w bok i po chwili spadaliśmy już w dół. Gdy lecieliśmy krzyczałam tak głośno jak tylko mogłam. Lina się naprężyła po czym pociągnęła trochę w górę i znów opuściła. Bujaliśmy się na niej przez jakiś czas. W tym momencie liczył się tylko Niall i ja.

-Dałaś radę

-Bez Ciebie bym tego nie zrobiła

Lina została odpięta i wpadliśmy do wody. Jezioro było lodowate. Niall cały czas trzymał mnie w talii. Dwóch znajomych Harry’ego podpłynęło do nas łódką. Pomogli nam na nią wejść i podali nam po kocu. Miałam wrażenie, że zaraz zamarznę. Trzęsłam się cała z zimna.

-Właśnie dlatego kazałem Ci wziąć ubranie na zmianę - powiedział Niall.

Podszedł do mnie i oplótł nas kocem jednocześnie mnie przytulając.

-Cieplej? - spytał.

-Tak

Podpłynęliśmy do brzegu, w miejsce gdzie znajdowała się drabina. Niall puścił mnie przodem i wdrapaliśmy się z powrotem na most.

-To było niesamowite. Dziękuję, że to ze mną zrobiłeś - powiedziałam.

-Dla Ciebie zrobiłbym wszystko - oznajmił Niall.

Złożyłam na jego policzku całusa. Mimo tego, że były zimne zaróżowiły się lekko.

-Idź do samochodu się przebrać. Ja zaczekam. Muszę pogadać o czymś z Harry’m.

Wsiadłam na tylnie siedzenie samochodu Niall’a i wyciągnęłam suche ubranie z torby po czym szybko je zmieniłam. Na szczęście tylnie szyby w aucie były przyciemniane, a przód auta skierowany był w stronę jeziora więc moje poczucie komfortu było dość wysokie. Spakowałam mokre rzeczy i wysiadłam. Oparłam się o tylnie drzwi i patrzyłam z daleka na grupkę przy barierce. Harry walnął Niall’a w ramię i machnął głową w moją stronę.

-Już skończyłaś? - spytał Niall, gdy do mnie podszedł.

-Tak

Podszedł do bagażnika, otworzył go i wyjął czarną sportową torbę. Ściągnął z siebie bluzę i koszulkę, a także spodnie i buty. Nie wiedziałam gdzie mam skierować swój wzrok. Przez głowę przemknęła mi myśl, że zaraz ściągnie swoje bokserki, ale tego nie zrobił. Wciągnął na siebie suche ubranie i założył inne buty.

-Jeśli chcesz to możemy już wrócić do domu

-Szczerze mówiąc to jestem zmęczona - oznajmiłam.

-Więc wracamy. Pożegnamy się tylko i możemy wracać

Pożegnaliśmy się z Harry’m i jego znajomymi po czym Niall odwiózł mnie do domu. Wzięłam długą kąpiel położyłam się do łóżka. Po mojej głowie jak echo odbijały się słowa Nialla – dla Ciebie zrobiłbym wszystko – Zastanawiałam się czy Niall coś do mnie czuję. A może była to tylko moja wyobraźnia. Zostaliśmy przyjaciółmi może dlatego Niall tak powiedział. Miałam jednak przeczucie, że chodzi o coś więcej. Oczywiście coś w nim mnie pociągało, ale odrzuciłam to uczucie. Gdybym cokolwiek mu powiedziała pewnie by mnie odtrącił i nasza przyjaźń by tego nie przetrwała. Nie chciałam stracić tego co mam. Tak było lepiej.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam za błędy. Jak Wam się podoba rozdział? Ja mam co do niego mieszane uczucia: z jednej strony mi się podoba, a z drugiej jakoś nie jestem do niego przekonana. Liczę na Wasze opinie i bardzo za nie dziękuję :) @Mrs_Hazza94

Rozdział 5

Rozdział 5

"Pomocna dłoń"

#Wendy

Obudziłam się w sobotę z ogromnym bólem w ręce. Wstałam i wzięłam tabletki przeciwbólowe, ale nie działały. Moje ramie było całe granatowe i spuchnięte. Wyglądało jak bakłażan. Zeszłam na dół i zobaczyłam sprzątającą Jenny.

-O już wstałaś śpiochu. Prawie skończyłam sprzątać. Mam złą wiadomość. Parę twoich krzeseł i stół są do wymiany, ktoś je połamał. Jak tam Twoja ręka? - spytała Jenny.

-Boli - oznajmiłam.

-Nic dziwnego skoro ten koleś chciał Ci ją zmiażdżyć

-Mam prośbę, podrzucisz mnie do szpitala? - zapytałam przyjaciółkę.

-Dziś nie mamy dyżuru

-Wiem, ale potrzebuję jakiegoś zastrzyku i chyba muszę zrobić prześwietlenie. Tak na wszelki wypadek - powiedziałam.

-Umówiłam się z chłopakiem, ale jeśli chcesz to odwołam

-Nie, idź na randkę. A tak właściwie to z kim idziesz?

-Z Matt’em

-Tym przystojnym stażystom z drugiej grupy? - spytałam.

-Dokładnie z tym - potwierdziła Jenny.

-Ty go zaprosiłaś czy on Ciebie? - ciągnęłam.

-On mnie. Jest tak przystojny, że nie mogłam się nie zgodzić

-Gdzie idziecie?

-Nie powiedział. Mówił tylko, że będę się tam dobrze bawiła

-W takim razie życzę dobrej zabawy

-Dzięki

-Zadzwonię po taksówkę - oznajmiłam.

-Albo możesz też zadzwonić do swojego rycerza - zaśmiała się Jenny.

-Masz na myśli Niall’a?

-A kogo, by innego?

-Nie będę go wykorzystywać. Wczoraj wystarczająco mi pomógł - powiedziałam.

-Sam powiedział, żebyś dzwoniła w razie potrzeby. Po wizycie w szpitalu możecie jechać na kawę lub jakiś deser. Wiem, idźcie na lody - uśmiechnęła się Jenny.

-Zamknij się. Nic mnie z nim nie łączy - stwierdziłam.

-Wczoraj odniosłam inne wrażenie - oznajmiła Jenny.

-Jest fajny, ma śliczny uśmiech, ale…

-Ale co? - przerwała mi Jenny - Fajnie wczoraj razem wyglądaliście. Siedzieliście wtuleni w siebie na łóżku zupełnie jak para

-To nic nie znaczyło. Po prostu mi pomógł - powiedziałam.

-Dla Ciebie może nie. Niall wyglądał na naprawdę zmartwionego. Zadzwoń do niego

-Nie - rzuciłam.

-Zrób to, bo inaczej ja zadzwonię - zagroziła mi Jenny.

-No dobra, zadzwonię

-Okay. Ja lecę, muszę się naszykować na wieczór

-Nie szalej za bardzo. Jutro mamy dyżur - przypomniałam jej.

-Kto wymyślił dyżury w niedzielę? Weekend jest do zabawy i odpoczynku

-Masz rację. Szpital w ogóle nie dba o twoje życie uczuciowe - stwierdziłam.

Jenny wyszła, a ja zamknęłam drzwi i poszłam na górę, żeby zadzwonić do Horan’a. Złapałam za telefon leżący na moim łóżku i podeszłam do biurka po kartkę, na której Niall zapisał mi swój numer. Jego pismo było bardzo ładne. Szczerze mówiąc było ładniejsze od mojego. Wybrałam numer i z lekkim podenerwowaniem słuchałam sygnałów, aż w końcu odezwał się Niall. Jego głos sprawił, że mój mały stres przed tą rozmową znikł.

-Halo - powiedział Niall.

-Hej Niall, tu Wendy - oznajmiłam.

-Cześć. Jak się czujesz? - spytał Niall.

-Nie najlepiej. Mam do Ciebie prośbę, jeśli to oczywiście nie problem

-Mów śmiało - powiedział Niall.

-Mógłbyś mnie zawieść do szpitala na prześwietlenie?

-Pewnie, żaden problem. O której po Ciebie przyjechać? - zapytał chłopak.

-Za pół godziny - oznajmiłam.

-Okay

-W takim razie do zobaczenia - powiedziałam.

-Do zobaczenia

#Niall

Po telefonie Wendy ubrałem się i wyszedłem z domu. Byłem na miejscu pięć minut przed czasem. Podszedłem do drzwi i zadzwoniłem dzwonkiem, a ona mi je po chwili otworzyła.

-Jesteś punktualny - stwierdziła Wendy.

-Dama nie powinna czekać - oznajmiłem.

-Wejdź. Pójdę tylko po kurtkę i możemy jechać

Wzięła kurtkę, ale miała problemy z jej założeniem. Widać z jej ręką było dużo gorzej niż mówiła.

-Pomogę Ci

Wsunąłem delikatnie jej chorą rękę w lewy rękaw, a potem przytrzymałem kurtkę, by mogła zrobić to samo z drugą.

-Dziękuję. Możemy iść

Wyszliśmy z domu i poszliśmy do samochodu. Przytrzymałem jej drzwi od auta, by do niego wsiadła. Gdy usiadłem na miejscu kierowcy Wendy zaczęła walczyć z pasem bezpieczeństwa. Próbowała go zapiąć jedną ręką, ale robiła to trochę nieudolnie.

-Poczekaj, ja to zrobię - oznajmiłem.

Zapiąłem pas i patrzyłem na nią przez jakiś czas nie mogąc oderwać od niej wzroku. Była tak blisko, że chciałem ją przytulić i mieć ją w swoich ramionach.

-Wszystko ok?

Wendy przywołała mnie swym pytaniem z powrotem do rzeczywistości.

-Tak - odpowiedziałem.

Odpaliłem silnik i ruszyłem do szpitala.

-Przepraszam, że zadzwoniłam, ale sama nie dałabym rady prowadzić - powiedziała Wendy.

-W porządku i tak nie miałem żadnych planów - oznajmiłem.

-W ramach rewanżu po wizycie w szpitalu zapraszam Cię gdzieś na deser. Chyba, że wolisz posiedzieć u mnie w domu i coś zamówić - zaproponowała Wendy.

-Nie musisz się rewanżować

-Właśnie, że muszę. Uratowałeś mi tyłek. Było tam mnóstwo ludzi, a tylko ty mi pomogłeś więc idziemy do restauracji czy do mnie? - spytała Wendy.

-Możemy iść do Ciebie - oznajmiłem.

-Świetnie. Lubisz pizze?

-Uwielbiam

-W takim razie zamówimy

Dojechaliśmy na izbę przyjęć i spotkaliśmy doktora Parkera.

-Co Wy tu robicie? - zapytał Parker - Dyżur macie dopiero jutro

-Tak, ale potrzebuję prześwietlenia lewej ręki – powiedziała Wendy.

-Zbyt mocno się zabawialiście? - zaśmiał się Parker.

-My nie…

-To nie tak – odparłem.

-Ok. Pokaż rękę

Parker obejrzał rękę Wendy, podał zastrzyk i zrobił prześwietlenie.

-Nie jest złamana ani pęknięta, ale lepiej ją usztywnić. Zabandażuję Ci ją. Przez pięć dni zastrzyki w pupę i coś przeciwbólowego w razie gdyby ręka Cię bolała. Chcesz zwolnienie? - zapytał Parker Wendy.

-Nie. Zacisnę zęby i dam radę - odpowiedziała.

-W takim razie widzimy się jutro rano - oznajmił Parker - Horan mogę Cię prosić na słówko?

-Tak

Odeszliśmy od Wendy, która zrobiła zdziwioną minę. Sam byłem ciekaw czego może chcieć ode mnie Parker.

-Wiem, że to nie moja sprawa, ale pamiętaj, że razem pracujecie i szefowi mogłoby się to nie spodobać. Związki pomiędzy pracownikami nie są tu mile widziane, więc lepiej trzymaj go w spodniach

-Nie wiedziałem, że poza nimi był - powiedziałem.

-Możesz już iść - oznajmił Parker.

Podszedłem do Wendy i razem poszliśmy na parking.

-Co chciał od Ciebie Parker? - spytała Wendy.

-Nic takiego

Po drodze Wendy kupiła w aptece zastrzyki. Gdy dotarliśmy do jej domu zamówiliśmy pizze.

-Nie jesteś na mnie zła? - spytałem Wendy.

-Czemu miałabym być? - zapytała zdziwiona dziewczyna.

-Na początku stażu nie byłem dla Ciebie zbyt miły - oznajmiłem.

-Myślałam, że jesteś gburowaty i uważasz się za lepszego. To było moje pierwsze wrażenie

-Już Ci się taki nie wydaję? - zapytałem.

-Teraz myślę, że jesteś miłym, dobrym i ciepłym facetem, który skrywa się pod powłoką chama, by odtrącić od siebie innych - powiedziała Wendy.

-Co za psychologiczne rozpoznanie

-A nie jest tak? - spytała Wendy.

-Po części - odpowiedziałem.

-Dlaczego odtrącasz ludzi?

-Nie odtrącam. Po prostu muszę kogoś lepiej poznać, by się z nim zaprzyjaźnić - oznajmiłem.

Zadzwonił dzwonek do drzwi i Wendy poszła je otworzyć. Wróciła z pizzą w ręku.

-Pizza – krzyknęła kładąc ją na stole – Sorry, że jemy w kuchni, ale stół i krzesła w salonie są do wymiany bo wczoraj mi je połamali

-Nie przeszkadza mi to

-Smacznego – uśmiechnęła się.

-Wzajemnie

Zjedliśmy pizze i wróciliśmy do rozmowy.

-Długo znasz Jenny? - spytałem.

-Odkąd przyjechałam do Londynu. Razem studiowałyśmy. Jest pierwszą osobą, którą tu poznałam - powiedziała Wendy.

-To tak jak ja i Harry. Też był pierwszą osobą, którą tu poznałem. Nie boisz się mieszkać sama?

-Nie bałam się do wczoraj. W nocy co chwilę się budziłam bo miałam wrażenie, że ten chłopak tu wróci. Gdyby nie było ze mną Jenny w ogóle bym nie zasnęła - powiedziała Wendy.

-Dziś też z Tobą zostanie? - zapytałem.

-Nie, poszła na randkę i nie sądzę, żeby wróciła przed ranem - oznajmiła Wendy.

-Więc będziesz sama? - spytałem.

-Tak. Szczerze mówiąc to się boję - stwierdziła blondynka.

-Jeśli chcesz to zostanę z tobą i prześpię się na kanapie. Tak na wszelki wypadek, gdyby ten koleś miał tu wrócić - zaproponowałem.

-Naprawdę możesz to dla mnie zrobić? - spytała Wendy.

-Tak - oznajmiłem.

-Dziękuję. Mam trzy wolne pokoje więc możesz sobie jeden wybrać

-Byłoby fajnie - powiedziałem.

-Twoja dziewczyna się nie wścieknie, że zostałeś u mnie na noc?

-Nie mam dziewczyny - oznajmiłem.

-Mogę spytać dlaczego? - spytała Wendy.

-Jeszcze nie znalazłem tej odpowiedniej

-Gdybyś tylko chciał mógłbyś mieć każdą. Ustawiłyby się do Ciebie w kolejce - powiedziała Wendy.

-Nie chcę każdej. Chcę mieć kogoś wyjątkowego - oznajmiłem.

-Jesteś chyba pierwszym chłopakiem, którego znam, dla którego nie liczy się tylko wygląd

-Wygląd to nie wszystko - powiedziałem.

-Chciałabym, żeby wszyscy faceci tak myśleli - stwierdziła Wendy.

-Nie oczekuj od nas zbyt wiele - zaśmiałem się.

-Ale ty jesteś inny i to w pozytywnym sensie

-Więc ty też szukasz kogoś wyjątkowego? - spytałem.

-Nie szukam. Liczę, że pewnego dnia poznam kogoś i będę wiedziała, że to ten jeden jedyny, na którego czekałam - oznajmiła Wendy.

Uśmiechnąłem się.

-Myślisz, że jestem stuknięta? - zapytała Wendy.

-Nie. To urocze - powiedziałem.

-Lubię Cię Niall - oznajmiła Wendy.

-Też Cię lubię - stwierdziłem.

-Pomyślałam, że moglibyśmy zostać przyjaciółmi, jeśli byś tego chciał - zaproponowała dziewczyna.

-Zgoda - powiedziałem.

-Naprawdę? - zapytała Wendy chcąc się upewnić czy naprawdę chcę być jej przyjacielem.

-Tak - oznajmiłem.

-Teraz Cię przytulę - powiedziała Wendy.

Wstała od stołu, podeszła do mnie i mocno uścisnęła. Gdy mnie przytuliła świat na kilka sekund stał się lepszy, piękniejszy. Fajnie było mieć ją w swoich objęciach.

-Super. To może obejrzymy jakiś film przed snem? - zaproponowała Wendy.

-Pewnie - zgodziłem się.

Usiadłem na kanapie, a Wendy wrzuciła jakiś film do DVD. Przyniosła z kuchni popcorn i położyła się obok mnie kładąc głowę na moich udach.

-Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza? - powiedziała.

-Nie - oznajmiłem.

Uśmiechnęła się i patrzyła mi w oczy przez dłuższą chwilę. Wpatrywała się we mnie tak, jakby chciała coś z nich odczytać.

Gdy film się skończył zostałem z Wendy na noc. Nie chciałem, żeby się bała, że ten łajdak tu wróci i znowu zrobi jej krzywdę. Była sama w tym wielkim mieście, a ja doskonale wiedziałem co ona czuje bo jestem w takiej samej sytuacji. Poza tym ktoś musiał ją chronić skoro jej rodzina była na innym kontynencie. Chciałem jej pomóc i zapewnić jej bezpieczeństwo. Ostatnie wydarzenia trochę nas do siebie zbliżyły. Zostaliśmy przyjaciółmi, ale tak naprawdę chciałem czegoś więcej. Szalałem za nią, a to wykraczało daleko poza naszą przyjaźń. Gdy była w pobliżu moje serce przyśpieszało, a wszystko wokół stawało się piękniejsze.

-------------------------------------------------------------------------------------------

Na początek dziękuję za Wasze komentarze, które dały mi niezłego kopa i zmotywowały do dalszego pisania. Jesteście niesamowici. Wasze opinie są dla mnie bardzo ważne i wywołują banana na mojej twarzy. W zakładce Powiadomienia możecie zostawiać swoje usery, jeśli mam Was informować o nowych rozdziałach :) Będę je dodawać w soboty, no chyba, że coś mi wypadnie i nie będę mogła. Kocham Was <3 Wasza @Mrs_Hazza94